اختلال اضطراب فراگیر GAD

اختلال اضطرابی فراگیر عبارتست از اضطراب و نگرانی مفرط درباره چندین واقعه یا فعالیت در اکثر اوقات روز و طی یک دوه لااقل 6 ماهه. نگرانی مزبور به سختی مهار می شود و با علایمی جسمی نظیر تنش عضلانی، برافروختگی، دشواری در خواب و بی قراری همراه است. اختلال اضطرابی فراگیر بیماری شایعی است؛ شیوع یک ساله آن بین 8 تا2 درصد است. احتمالاً شایعترین اختلالی که همزمان با اختلال روانی دیگر یافت می شود، اختلال اضطرابی فراگیر است. نسبت زن به مرد در این اختلال حدود 2 به 1 است. شیوع مادام العمر این اختلال45 درصد است. بیماران معمولاً در 30 تا 20 سالگی موردتوجه بالینگران واقع می شوند. امروزه در درمان این اختلال پژوهش های زیستی بر روی دو دستگاه عصب – رسانه ای، یعنی گاما – آمینوبوتیریک اسید(گابا) و سرتونین متمرکز شده است. حدود 25 درصد از بستگان درجه اول بیماران دچار اختلال اضطرابی فراگیر نیز مبتلا به آن هستند. علایم عمده اختلال اضطرابی فراگیر عبارتست از اضطراب، تنش حرکتی، پرکاری دستگاه خودکار و آژیر بودن از نظرشناختی. اضطراب مزبور باید بسیار شدید و مخل سایر جنبه های زندگی فرد باشد.

 شایعترین تظاهرات تنش حرکتی عبارتست از لرزیدن، بی قراری و سردرد. تظاهرات شایع پرکاری دستگاه خودکار مانند کوتاه شدن تنفس، تعریق مفرط، تپش قلب و علایم مختلف گوارشی. برانگیختگی بیمار از نظر شناختی، از روی برافروختگی او و زود از جا پریدنش معلوم می شود.

معیارهای تشخیصی:

 الف) اضطراب و نگرانی مفرط(انتظار توأم با تشویش) به خاطر چند واقعه یا فعالیت(مانند عملکرد تحصیلی)که حداقل به مدت 6 ماه در اکثر روزها باشد.

ب) فرد احساس کند تسلط بر این نگرانی دشوار است.

پ) اضطراب و نگرانی مزبور حداقل با 3 تا از علایم شش گانه ذیل همراه باشد(به طوری که لااقل برخی از این علایم در 6 ماه پیش، در اکثر روزها وجود داشته باشد.

نکته: در بچه ها فقط یکی از موارد ذیل کافی است):

 1.بی قراری یا احساس دلواپسی

2.زود خسته شدن

 3.دشواری در تمرکز

4.برافروختگی 5.تنش عضلانی

 6.به هم خوردن خواب.

 ت) اضطراب یا نگرانی فرد به خاطر پیدایش حمله هول، خجالت کشیدن از جمع و ... نباشد. ث) اضطراب، نگرانی، یا علایم جسمی مذکور رنج و عذابی ایجاد کند که به لحاظ بالینی چشمگیر باشد و یا کارکردهای اجتماعی، شغلی و ... فرد را مختل کرده باشد.

 ج) علایم مزبور ناشی از اثرات مستقیم یک ماده یا یک بیماری طبی عمومی نباشد. در تشخیص افتراقی اختلال اضطرابی فراگیر باید تمام اختلالات طبی را که ممکن است موجب اضطراب شوند را مد نظر داشت. آزمایش های استاندارد شیمی خون، الکتروکاردیوگرام و آزمونهای کارکرد تیروئید را باید مد نظر قرار داد. و بالاخره قابل ذکر است که 25 درصد این بیماران نهایتاً دچار هول(Panic)می شوند و درصد زیاد دیگری از آنها نیز احتمال دارد به اختلال افسردگی ماژور دچار گردند.

 درمان

اصول کلی درمانþ

الف) به خاطر داشته باشید که اضطراب یک علامت است، سعی کنید قبل از درمان به تشخیص برسید.

 ب) تنها درمواردی از دارو استفاده کنید که دلیل موجهی برای آن وجود داشته باشد مانند ناتوانی و ناراحتی یا علایم شدید.

 پ) درمان های غیر دارویی را هم در نظر بگیرید مانند انواع روان درمانی، تغییر محیط، ورزش، تمرینات آرام سازی(Relaxation). ت) در شروع سعی کنید دوره های درمانی کوتاه و بافاصله باشد.

 ث) دوز دارو را بر طبق نیاز بیمار تنظیم و از ایجاد خواب آلودگی شدید در بیمار پرهیز کنید.

 ج) به طور مداوم تاثیر درمان را ارزیابی کنید، تأثیر ضعیف درمان احتمالاً تشخیص دیگری را مطرح می کند.

چ) از مصرف داروهای ضداضطراب در افرادی که سابقه اعتیاد دارند، خودداری کنید، احتمالاً برای آنها یک داروی ضدهیستامینی با اثر تسکینی مناسب تر است.

ح) تعداد دفعاتی را که بیمار می تواند نسخه را تجدید کند به حداقل برسانید، مقدار کل داروی نسخه شده باید مطابق دوزاژ درمانی باشد.

خ) بیمار را از تداخل دارو با سایر داروها مطلع کنید.

 برای دارو درمانی باید به پزشک متخصص روانپزشك(اعصاب و روان) مراجعه نمود.